Het Middeleeuws-Latijnse gedicht Stabat Mater dat onderdeel werd van de katholieke liturgie beschrijft het immense verdriet van een moeder om haar zoon die voor de zonden der mensheid sterft. Het gedicht zette choreografe Hilde Elbers aan het concept van erfzonde nader en kritisch te bekijken. De oorspronkelijke boodschap is ondubbelzinnig: om terug te kunnen komen in de Tuin moeten we onszelf verlossen.
In Slippery slopes for golden heels zegt Hilde een krachtig nee tegen die oorspronkelijke gedachte van schuld. Nee tegen de eeuwige bewijsdrang die eruit voortkomt en de dwingende gedachten waar we onszelf slaaf van hebben gemaakt. In een even ritualistisch als aards duet herwinnen twee danseressen hun plek, hun recht om er gewoon te zijn: sensueel maar zonder blaam, wreed en zacht tegelijkertijd. Versteende lagen pellen zij af als oude huid die van ze afvalt, knellende kostuums en oude gewoontes rukken ze los. Hoezo boetedoening? Wat overblijft is de vreugde om vertrouwen en onbevangen vrouwelijkheid.
Returning we must
To origin of trust
So here we stand
cleaning from skin
redemption of sin
To belong here and now
to resist
to exist.
to absolve
to regain purity
to regain
the
right
to
be.
